‘Wolven in Nederland’ streeft naar een ‘conflictarm samenleven’ met wolven.
Dat staat pontificaal op de website van de gelijknamige vereniging. Ik wil
beleefd de suggestie doen om die vereniging om te dopen tot de vereniging ‘Wolken
in Nederland’ want daar loopt men met het hoofd in.
Ik ben mij ervan bewust dat ik het onderwerp al eerder heb aangesneden, maar
ik zie aanleiding om dit nog eens te doen.
Het nieuws van vandaag: een wolf in Drenthe heeft op drie
verschillende plaatsen schapen aangevallen. In het laatste geval bracht het
roofdier 14 schapen wreed om zeep. Men (de wolvenvriend) vindt dat de
schapenhouder maar een ander (duur) hek om zijn kudde moet zetten; ten gerieve
van het wolvengerief. De wolvenvrienden zijn verheugd dat er weer een wolf
is. Dan moet je niet op een schaapje kijken.
Op radio Tirol hoorde ik, september vorig jaar al, een felle discussie over
het onderwerp. Oostenrijk heeft de laatste jaren een zeer regelmatig bezoek van
wolven. Schapen, steenbokken en geiten zijn hun leven niet meer zeker. ‘Je kan
de Alpenweiden van hoge hekken voorzien’, zeiden de wolvenvrienden. Nu is het
Alpenweidelandschap al ruimschoots voorzien van liftmasten en er ontstond
bijkans een opstand over ‘nog een woud met palen en gaas’. Onbetaalbaar en
onverdraaglijk. Simpel was de oplossing: de incidentele bezoekers
pief-paf-poef-omleggen.
Als er in Finland een bruine beer zijn geëigende leefgebied verlaat en
wandelend in Helsinki wordt aangetroffen (gebeurt zo nu en dan), dan zeggen de
bewoners ook niet ‘tervetulloa’ als woord van welkom. De Gemeentelijke
berenjager neemt passende en humane maatregelen voor een voltooid leven.
De klimaatverandering van nu, is klein bij verandering die zich na de
ijstijd heeft voorgedaan. Onze holen werden karige hutjes, karige hutjes werden
karige huisjes, karige huisjes werden woningen, paleizen en torenhoge
flatgebouwen. Met die ontwikkeling vertrokken elanden, ijsberen, bruine
beren, oerossen, lynxen, wisenten en wolven, langzaam maar zeker, naar een
gebied waar zij wél passend konden leven. Het is een gewoon evolutieproces en
niets anders.
Als je met die beesten nog conflictarm wilt leven, dan moet je
maar naar hun (al dan niet nieuwe) woongebied emigreren.
Alle gekheid op een evolutiestokje: ik denk dat we niet moeten jubelen als
elanden, ijsberen, bruine beren, oerossen, lynxen, wisenten en wolven ons land
weer gaan betreden om conflictarm met ons te komen leven. Wat een gelul!
Maar toch. Een uitzondering zou ik willen maken voor de mammoet. Die is vast
en zeker uit genetisch materiaal wel weer in elkaar te zetten. Een mannetje en
een vrouwtje. Ik mag toch ook een hobby hebben?: ‘Mammoeten in Nederland’. We
hebben al een mammoetwet, dus wie maakt mij wat. En........ als de eerste
twee uit de reageerbuis zij gekropen, dan laat ik ze los op de Veluwe.
Komop, d’r bovenop!
Pletten die hap!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten