Infantino was de naam

 

Er komt een burger bij het loket ‘burgerzaken’ in zijn geboortestad Brig (Zwitserland). Het gelaat is grotendeels bedekt, maar de ambtenaar ziet ‘het’ direct en roept enthousiast:

‘Goedemorgen meneer Infantino’

 

‘Ssssst’ antwoord de man. ‘Ik wil mijn naam veranderen’.

De ambtenaar kijkt verschrikt. ‘Maar dat mag helemaal niet! En u heeft toch een heel mooie naam: Gianni Infantino’.

 

De man’s gelaat staat op groot verdriet. De ambtenaar probeert hem gerust te stellen. 

‘Heel soms meneer, geeft de Burgemeester toestemming, maar nooit meer dan één of hooguit een paar letters. Dat kan bij voorbeeld als de naam op een schuttingwoord lijkt. Laatst was hier Jan Lul en die mocht Jan Gul heten.’

 

De man begint hard te huilen.

‘Maar waarom wilt u uw mooie naam veranderen?’

‘Ik ben de voorzitter van de Fifa en marionet van de Sjeik van Qatar.

Nu staat in de kranten dat mijn naam, Gianni Infantino, voor altijd verbonden zal zijn aan vormen van discriminatie, mishandeling, corruptie en dictatoriaal gedrag tijdens de wereldkampioenschappen voetbal in Qatar.’

‘Ja dat is erg’ zei de ambtenaar.  ‘Dat is nog érger dan Jan Lul’

 

De burgemeester was toegeeflijk. ‘Hij is een kapitale Jan Lul en hij mag zijn naam veranderen’.

De man huilde weer; nu van blijdschap.

‘Hoe wilt u nu heten?’

Gianni Infantino wist het op dit emotionele moment niet zo snel. ‘Ik vertrouw het de burgemeester toe’, besloot hij goedmoedig. 

De volgende dag haalde hij zijn nieuwe pas.

 

‘Gianni Enfanterriblo’, Beroep: voorzitter van de FIFA’.

Dat is een goede vraag

 

Ik heb een bijzondere allergie en de hinder daarvan neemt steeds toe. Bijna dagelijks word ik gekweld door hevige jeuk. Het ontstaat als een politicus of andere bobo bij een kritische of moeilijke vraag met strak gelaat vaststelt: ‘dat is een goede vraag’. 

Het  is aangeleerd gedrag; een kwestie van mediatraining.  Iedereen die moeilijke vragen kan verwachten of contacten heeft met journalisten of reporters, wordt daarheen gestuurd.

Een gouden ‘handel ‘ is dat. Als je het in het leven wat verder schopt, dan krijg  je een persvoorlichter op enkele meters achter je aan. Hij of zij souffleert en bewaakt.

Gisteren had ik het zwaar. Jeuk van kop tot kont. Ik volgde de debatten in de Tweede Kamer over de pensioenplannen. VVD-woordvoerder Smals spande de kroon. Zijn wat hakkelig betoog werd gelardeerd met  telkens weer ‘dat is een goede vraag’. Dat geeft wat wachttijd. 

Elke avond weer, of het een interview is, een gast aan een talkshow of een slachtoffer van andere woordenjagers, er al altijd wel weer een uit de eikenboom gevallen persoon die de vraagsteller met zijn ‘dat is een goede vraag’ het eikenbos in wil sturen. Geleerd op cursus,  bah.

Ze gaan erheen: ministers, bestuurders, hoge ambtenaren, burgemeesters, wethouders en sporters. Een vorm van media-dressuur.

Je status gaat pas echt omhoog als je zo’n media-souteneur op bordeelsluipers achter je aan laat sluipen. 

Helaas; er zijn er geen zalfjes voor mijn allergie.

Is er dan niemand onder alle bobo’s, ministers en hoge ambtenaren, koningen en koninginnen en andere omhoog gevallen slachtoffers, die het zonder persvoorlichter kan?

Jazeker!!!

Lang leve onze bondscoach, Louis van Gaal. Hij is zichzelf en blijft zichzelf. Hij negeert voorlichters, al dan niet op bordeelsluipers meelopend en bewakend.

Als je hém een onwelvoeglijke vraag stelt, dan oordeelt Louis zelf.  ‘Dat is een DOMME vraag’.

Ik vind dat prachtig, mensen. Puur natuur en niet voorgekauwd.

Wat mij betreft kan je gedresseerde mensen met voorlichters zo het bos in sturen om te wandelen; niet op bordeelsluipers, maar op werkschoenen met harde neus. Falderiefaldera.  Een besparing van miljoenen en goed tegen mijn jeuk.

Maar waarom op werkschoenen met harde neus?

Dat is een goede vraag!