Hans Schoevers (flashbackpacker): Het sprookje van klein Trumpje

Hans Schoevers (flashbackpacker): Het sprookje van klein Trumpje: In een land, heel ver overzee, woonde eens een rijke prins in een groot kasteel. Hij had heel veel fabrieken en zijn schatkamer was grot...

Het sprookje van klein Trumpje

In een land, heel ver overzee, woonde eens een rijke prins in een groot kasteel. Hij had heel veel fabrieken en zijn schatkamer was groter dan die van Dagobert Duck. Het was een heel strenge prins en hij zei alles wat hem voor de mond kwam. Maar soms zat hij stil in een hoekje, keek naar zijn handen en keek voorzichtig in zijn broek naar zijn geslacht. Dan rolden hem de tranen over de wangen en hij mompelde ‘ik ben zo groot en zij zijn zo klein’. 

 Op een dag besloot de Prins: ‘Ik ga de nieuwe koning worden’. De oude koning zou in november worden onttroond en de Prins zag zijn kans schoon. Hij richtte zich tot zijn volk en beloofde het gouden bergen. Maar een van de mannen uit het volk riep: ‘O, prins u zult geen koning zijn. Uw handen zijn daarvoor te klein’. En een van de vrouwen riep: ‘O Prins, wat moeten wij met een edel deeltje, dat slechts past aan Repelsteeltje!’ 

 In een ander kasteel woonde een Prinses die ook wel koningin wilde worden. Haar gemaal was al eens koning geweest en bekend om de dure grote sigaren die hij in zijn grote handen nam. Het volk dacht: ‘ Zij krijgt ook wel graag grote sigaren uit andermans doos.’ 

 Het werd een hele strijd en de Prins en de Prinses gingen vuil naar elkaar gooien. Vanuit alle hoeken van het Rijk rolden de vrachtwagens binnen met het vuilste vuil. De Prins gooide het meeste vuil, maar het volk begon daar een hekel aan te krijgen en dacht: ‘laat nu maar iets zien’ De Prins stond voor de spiegel en riep ‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie maakt hem de grootste van het land’. En de spiegel spak: ‘Prinsje, prinsje, rare klant, die krijg je van een olifant’. Een plastische fee deed het snij- en naaiwerk en de Prins had de grootste van het land. 

 De prins en de prinses hadden een verkiezingsdebat en zij hielden niet op om elkaar met vuil te bekogelen. Het volk keek toe en toen riep de Prinses ineens: ‘Hé Prins, laat eerst jouw regeerstafje maar eens zien’. Dat was het moment waarop de Prins trots zijn adelijke broek zakken en meteen scandeerde het volk: ‘Wat een lul, wat een lul, wat een lul!’. De prins werd niet gekozen en leefde nog lang en ongelukkig.