Ik heb vannacht gedroomd van Mevrouw Veerman. Zij liet mij daarin, en niet voor het eerst, zien hoe een mens zorgvuldig zijn handen moet wassen.
Who the hell is Mevrouw Veerman?
Mevrouw Marlies Veerman was een buitengewoon aardige, lieve, beleefde, charmante, elegante Zwitserse dame die als Ziekenhuishygiëniste en lid van de Medische staf in het Medisch Centrum Alkmaar, de strijd aanbond tegen alles wat als bacterie, virus of ander ‘eng ding’ de patiënten onheil (of erger) kon bezorgen. Mevrouw Veerman was in Nederland een autoriteit op haar vakgebied.
Mevrouw Veerman probeerde ook alle niet-medici te overtuigen, en het eerste belang daarbij was: handen wassen, handen wassen en nog eens handen wassen.
Zo’n aardige mevrouw kon je dat niet weigeren. Wij beloofden het, maar de uitvoering liet te wensen over. Er werd wat lacherig over gedaan.
In 1995 nam ik als niet-medische spreker deel aan een congres voor medisch specialisten in Lenzerheide; ’s morgens lezingen en ’s middags skiën. Dat laatste was, omringd door dokters, heel veilig. Er waren vogels van velerlei pluimage: geleerden, bescheiden mensen, eigenwijzen, lawaaierigen, muzikalen, moppentappers, vieze-liedjeszangers en beschaafden.
Van die laatste categorie was Mevrouw Veerman, als boegbeeld in haar voormalig vaderland, aanwezig.
In de loop van de week werd een skitocht georganiseerd door het schitterend bergebied. Er waren controleposten waar opdrachten werden gegeven en je punten kon verdienen.
Ik stond er redelijk goed voor en gleed als kandidaat-winnaar naar de laatste post, waar drie belangrijke punten moesten worden verdiend.
De post werd verrassend bemand door Mevrouw Veerman. Streng stelde zij drie strikvragen over handen wassen. Het lachen is daar menigeen vergaan. Hans Schoevers: zero points.
De zege gleed mij als zeep door de handen.
En nu, als lid van de categorie kwetsbare ouderen, sta ik meerdere keren per dag de handen te wassen om aan het lot van het Coronavirus te ontkomen. Eigenbelang en ik doe het strikt volgens de methode die Mevrouw Veerman mij ooit leerde.
Menig hygiënist zou zeggen: lekker puh!.
Mevrouw Veerman verscheen echter in mijn droombeeld, vriendelijk glimlachend: ‘goed zo meneer Schoevers’, met een Zwitsers accent.
Ik wilde haar een kushandje toewerpen, maar ze was al weg. Zeker handen wassen; voor de viermiljoen zevenhonderdachtduizend negenhonderdenelfde keer.
Ik werd wakker, kwam uit bed en liep volgzaam naar het stuk zeep op de wastafel.
