Het einde van de keukentafelgesprekken

‘Hans, we moeten nodig eens een kopje thee drinken’.

Het wordt uitermate beschaafd uitgesproken, maar je voelt op je klompen aan dat de beschaafde spreker ‘iets van je moet’ .

‘ Man, eikel’ denk ik dan. ‘ Zeg gewoon dat je me wilt spreken, trek je agenda, kom langs, we praten gewoon en recht door zee. Na afloop krijg je een neut.’

Het zijn de ‘balletjes’ onder ons die thee willen drinken of grijpen naar het alternatieve wapen van  het ‘keukentafelgesprek’. Een keukentafelgesprek? Ja een keukentafelgesprek!

Dit is de sfeer opwekken van een gemoedelijk gesprek aan de  keukentafel, met een schaaltje koek en een kopje thee, met ‘ heerlijk de gedachten de vrije loop laten’ , niets vastleggen en later toch komen met een bindend rapport, waarvan de inhoud je doet verzuchten:‘ ik word genaaid’.

Ik heb, door schade en schande wijs geworden, gezworen nooit meer aan een ‘keukentafelgesprek’  deel te nemen.

Begin deze week las echter ik in de Volkskrant dat ‘keukentafelgesprekken’, bij duizenden tegelijk, dagelijks worden gevoerd binnen het kader van het verlenen van zorg aan mensen die hulp nodig hebben. Ook dat leidt wel eens tot de verzuchting ‘ ik word genaaid’ . De Gemeenten zijn sinds kort verantwoordelijk, ze moeten besparen en hele volksstammen worden op cursus (google maar eens)  gestuurd om de fijne kneepjes van het ‘keukentafelgesprek’ aan te leren. Alleen al bij het lezen van dit feit heb ik directe hulp nodig. 

De toekomstige hulp vragende gesprekspartner wordt in lesstof ‘ burger’ genoemd. Snertverderrie dat is  een woord waar het denigreren van afstraalt! Dat woord neemt normaal gesproken alleen een Gemeentehuisbewoner die moet ‘handhaven’ in de mond.

Neem van mij aan dat de leerlingen, na het met goed resultaat slagen voor het eindexamen ‘keukentafelgesprekken’,  niet op de voorhand bij de burger zullen aankomen voor een ‘tafeltje dek-je’, maar voor een ‘ ezeltje strek je’ en ‘ knuppel uit de zak’.

Ik veroorloof mij daarbij op te merken dat in de meeste huizen niet eens een keukentafel staat; waarmee de volksverlakkerij is bewezen.

Ik hoop oud te worden en het liefst zonder behoefte aan hulp. Dit laatste is waarschijnlijk een illusie. Oud worden brengt mij, zonder ingrijpen, uiteindelijk toch in de positie van een gedwongen uitnodiging voor een  ‘ keukentafelgesprek’  of een ‘ kopje thee’. Mijneed dus.

Dit moet worden voorkomen en de oplossing kwam van mijn creatieve vrouw; ook belanghebbend in dit geval.

Ik heb voor donderdag aanstaande bij de redactie ‘de Wereld draait door’ om zendtijd gevraagd voor de presentatie van het letterlijk lumineus idee: Een verbranding van alle Nederlandse keukentafels op het Malieveld in Den Haag. Red de zorg!

‘Burger, we moeten nodig eens een neut nemen’ .

Dafjes tellen

De laatste dag van onze bootvakantie overnachtten wij in de directe nabijheid van de Linthorst Homansluis tussen Ossenzijl en Echtenerbrug.  We waren er al vroeg in de middag en hadden een riante plaats aan de oever van de Helomavaart. We genoten van het uitzicht op het in-en-uit de sluis varen van boten en van het langskomend verkeer op de tegenoverliggende Lindedijk. 

Het gebeurde om een uur of twee. Een ‘in nieuwstaat’ verkerend knalgeen Dafje pruttelde gemoedelijk over de waterkering. Ik veerde op. ‘Kijk een Dafje, een Dafje!!!’

De flashback sloeg toe als een bliksem. Terug naar naar 1959, toen de eerste Daf 600 van de band afrolde voor verkoop. Aanvankelijk ontstond er enige vaderlandse trots. Huub van Doorne, die zelf een Cadillac met automaat reed, vond dat ook het ‘gewone volk’ moest kunnen rijden zonder ingewikkeld schakelen. Hij ontwikkelde de Variomatic, een traploze automaat met een riemaandrijving. Het was geniaal. (Vele moderne auto’s worden nog steeds uitgerust met de CVT, een opvolger van de variomatic.) Het was dringen op de Rai toen de nieuwe telg van van Doorne voor het eerst werd getoond. Die auto zou het helemaal gaan maken!

Ik was op dat moment 12 jaar. Mijn vader had kort daarvoor een lichtblauwe Opel Record met stuurschakeling gekocht. Het ‘zullen we een ritje gaan maken’ was in die tijd gewoon. Ik nam plaats op de achterbank. Pa maakte ook wel eens lange ritjes en dan sloeg de verveling toe. De komst van het Dafje bracht uitkomst. Ik was helemaal weg van het nieuwe autootje en riep toen, net als bij de Lindedijk: ‘Kijk een Dafje, een Dafje!!!’ Er werd een deal gesloten: ‘als je een Dafje ziet, krijg je een ijsje’. Het was wekenlang rustig in de Opel, behalve als een Dafje werd gesignaleerd. ‘IJS, IJS!!!’. Naarmate de Dafjes talrijker werden, werd de grens voor het krijgen van ijs stap voor stap verlegd . De grens van acht, was de laatste die ik mij herinner. Daarna werd de regeling geschrapt en de Opel-ritjes konden mij nadien gestolen worden.

Er zijn 30.563 van deze Dafjes gemaakt. Ze hadden een geweldige aantrekkingskracht op ouderen. Vergeten werd dat je er, als jongere, heel eenvoudig in kon ‘scheuren’, want al ras werd de weg bevolkt door duizenden Dafjes met oudjes die het gas niet verder indrukten dan tot geluidsniveau ‘pruttel pruttel’. Net zoals dit later gebeurde met het ‘ truttige’ alcoholvrije bier van Buckler (door Youp van ’t Hek om zeep gebracht), brachten vele bejaarden het imago van het Dafje om zeep tot ‘een truttenschudder met jarretelaandrijving’. Maar het was toch een, voor zijn tijd, geniaal autootje!

Ik was blij daar op de Lindedijk weer eens zo’n ‘ding’ te zien rijden en tot mijn grote verrassing verscheen er een tweede; een turquoise Daf. Voor ik het wist zat ik weer, net als vroeger, Dafjes te tellen. Het was niet duidelijk waarom ze er waren en waarvandaan ze kwamen, maar ik telde: ‘Twee!!……..drie!!……vier!!….vijf!!’ . Een breed palet aan kleuren. ‘Zes!!....Zeven!!!....Acht!!! Negennnnnnnn!!!!!  Ik flapte eruit: ‘IJS, IJS’ en spoedde mij naar de scheepskoelkast.

Helaas, op Dafjes-tellen wordt niet meer gerekend. 

Van Bommelding

In deze week, waarin overal in de wereld door een foto van een aangespoeld jongetje, mensen 'wakker' zijn geworden met betrekking tot de werkelijke situatie van vluchtelingen uit Syrië, doet Geert Wilders een andere duit in het zakje door te stellen: 'Dat vluchtelingen verdrinken, is een gevolg van het 'opendeurenbeleid' van de EU. Op dat moment zou ik wel een schoen naar hem willen gooien.

Net zoals tijdens een persconferentie, jaren geleden, in Irak toen plotseling een paar schoenen door de lucht vloog om de hersenpan van George Bush op een haar te missen. Ik dacht ‘wat een mooie manier om diepe, diepe afschuw kenbaar te maken’. Hier in ons land hebben we daar totaal andere methoden voor: een verbale, soms zo vulgair mogelijk.  Wat vliegt er niet aan vleeswaren, vloeken en andere gruwelijke beledigingen naar de hersenpannen van schuldigen en onschuldigen? Ik stel voor dit onmiddellijk te vervangen door het gooien van schoenen.

Iedereen heeft in kelder of garage wel wat staan. Houd je grote eetschuur in geval van boosheid dus maar dicht en gooi gewoon een oude schoen. Je kunt daar ook nog wat gradatie in tot uitdrukking brengen. Als je een pantoffel gooit, weet de ontvanger heus wel wat je bedoelt en bij een paar slippertjes is dat ook klip en klaar. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet meer vloeken dus, maar naar de veters grijpen!

Onze vrije meningsuiting moet zich de komende jaren richten op het gooien van schoenen. Als jullie het goede voor hebben met de hierboven genoemde grote voorvechter van vrije meningsuiting , stuur dan uw voorraad oude schoenen snel naar hem toe. ‘PVV Limburg’ erop en ze komen gegarandeerd aan. Onze Geert zal er blij mee zijn.  Schoenen gooien, wie doet hem nog wat?

Ik.

Jullie moeten wel even geduld hebben, want mijn schoeisel is van de allerhoogste kwaliteit en het duurt doorgaans wel tien jaar voor ze door slijtage beschikbaar zijn .De firma van Bommel, maakt zijn schoenen zo goed dat, als iedereen tot aanschaf overgaat, het spoedig is gedaan met de vrije meningsuiting. Maar daar ben ik niet bang voor. Er is genoeg ander schoeisel beschikbaar.

In het geheim, diep geheim, ligt mijn eerste paar klaar voor gebruik. U begrijpt ook naar wie ik ze ga gooien. Zó vlak over de witte haartjes heen. Want let op: in de wet staat nog steeds dat je met een belediging iemand niet mag raken. Het komt wél in de krant: 'Van Bommelding' in Limburg

Gooi je oude schoenen weg,  zodra nieuwe hebt.