Mijn dag is goed begonnen. In een weinig gebruikte lade vond ik, blij als een kind, mijn ‘parachute’ terug. Daar heb ik wanhopig naar gezocht.
‘What the hell’ doe ik met een parachute?
Als ik levensmoe ben, kan ik toch beter zonder springen!
Nee beste lezer, als je langzaam maar zeker een oude lul wordt, hopen sappen zich in jouw benen op. Die krijgen een ouderwets melkflessenmodel en je krijgt op je donder omdat je al lang steunkousen had moeten dragen.
Steunkousen!!!!!
Maar niemand gaat toch met een elastiekje om zijn benen lopen? Dat zullen jullie gewillig beamen. Bedenk nu dan wel dat vochtverzamelaars als ik, duizend elastiekjes per been aangemeten krijgen!
Steunkousen zijn bijna niet aan te trekken. Bij het leveren van die dingen, word je meteen de hulp van een potige thuiszorgzuster aangeboden.
Vooralsnog redden wij het met een stukje gladde parachutestof. Daarmee krijgen we de kous aan. Mijn eega heeft daarvoor een trekhouding met een hoek van vijfenveertig graden. Ik help zittend en we trekken ons suf. Hoe kom je zo gek?
Het elastiek werkt indirect ook op je hersens. We blijven namelijk, tegen wil en dank, doe-het-zelvers. Wij zien helemaal nog niets in een zuster die zich op wisselende tijden van de ochtend, zingend aan de voordeur meldt om mij haar spierballen te laten zien .
‘Dan maar liever de lucht in! ‘………..Zonder parachute.
