zaterdag 30 januari 2021

Zuster o zuster, wanneer krijg ik mijn prik


Een van mijn vroegere leidinggevenden, Hugo, was een controlefreak. Op basis van onze goede onderlinge verhouding, kon ik daarmee leven, maar mijn collega’s werden er ziek van. Alles moest zijn ingedekt en elk risico was uit den boze. Alles kwam met grote moeite tot stand. In tijd van nu,  zou aan Hugo met zekerheid de status van ‘mierenneuker’ zijn toebedeeld. In de tijd van toen waren de praatjes over Hugo niet op ‘mierenneuken’ gericht. Zijn liefdesleven kwam op andere wijze aan de orde.


‘Als Hugo met zijn vrouw naar bed gaat, dan doet hij een condoom om. Daar wordt een halve tube zaaddodende pasta op uitgesmeerd. Zijn vrouw is aan de pil en d‘r zit ook een spiraaltje in de buik. Het geeft wel wat gefrommel, maar ook een pessarium komt aan bod. De morning-afterpil ligt op het nachtkastje en last but not least: Hugo gaat voor het zingen de kerk uit. 

En nog is Hugo bang dat zijn vrouw zwanger wordt’.


Aan deze Hugo moet ik denken als ik, snakkend naar mijn voorbehoedende Coronaprik,  zie dat er gruwelijk wordt gestunteld door een gelijknamige minister Hugo, die geen weg weet in de wereld van procedures, voorschriften, meepraat-koninkrijkjes, onvolkomen leveringscontracten en logistieke planningen.  Ook al deze roept Hugo weer :’vanaf vandaag gaat vanaf vlugger’, is er zelfs geen hond die hem nog geloofd. Hugo heeft daar de capaciteiten niet voor. Hij is een mooie bliksemafleider voor onze ‘we-doen-het-samen-premier’ op het moment dat we de slechtst scorende prikpartij van Europa zijn.

En nu  blijkt ook de GGD nog zo lek als een condoom!


Is er dan niemand meer geloofwaardig in 2021? Jazeker, Sinterklaas; de man die niet liegt en de best presterende logistieke organisatie van Nederland heeft. Roep die man erbij; Haagse sukkels!


Als antwoord op de titel van dit verhaal zeg ik dus, wat verdrietig: het wordt 5 december.

Maar ik ben blijf woedend in het besef dat tot dit moment, duizenden in ons land onnodig voor het zingen de pijp uit gaan.


maandag 25 januari 2021

Een grote golfbal


Ik moet jullie bekennen dat het brok dat ik in de keel kreeg tijdens de inauguratie van president Biden, vooral kwam omdat ik besefte daarmee verlost te zijn van de afschuwelijke vier jaar met ‘King Ronald de verschrikkelijke’.

Later zagen wij op TV hoe hij, na een laatste potje opscheppen, eenzaam verdween in de Airforce 1 naar Florida. Aldaar aangekomen, wendde hij zich onderaan de vliegtuigtrap, zwaaiend naar de kleine groep fotografen. Melania liep door en liet hem ijskoud staan. Dat is wennen voor Donald Trump. Maar hij kan toch nog gaan golfen!?

Ik heb langdradige boeken gelezen over Trump, met opgestoken nekharen en afschuw. Maar er is nu een boek met de titel ‘Commander in Cheat’ van Rik Reilly over de golfprestaties van Trump; van ver voor zijn presidentschap tot het eind van die periode. Daar lees je met het nodige plezier over zijn ongeëvenaarde wangedrag tijdens zijn liefhebberij; over golfleugens; de achttien niet ‘gewonnen toernooien’, de 'goede resultaten'  van zijn (bijna failliete) golfresorts en zijn miserabel golfspelen. 

Bij deze sport, waar sportiviteit en wellevendheid hoog in het vaandel staan, noteert Trump zijn slagen op geheel eigen wijze en negeert met een stalen gezicht in het water geslagen ballen door op de kant, zonder meetellen, een nieuwe bal uit zijn broekzak te halen. Trump schopt ongegeneerd slecht geslagen ballen naar een betere positie op het gras. Zijn caddies noemen hem om die reden onderling ‘Pele’. Hij is niet te genieten; ook niet in deze vredige vrije-tijdssport.
Maar wie wilden dan nog spelen met die golfdwaas; toen en nu? 
Tot dusver gold het spreekwoord ‘omwille van de smeer likt de kat de golfbal weer’. Ieder zweeg uit eigen belang.

Trump is nu ineens alleen tijdens zijn achttien holes. 

Mensen met capsones en wangedrag noem ik ‘balletjes’ en binnen dit kader is Donald Trump een 'bal'; een hele grote golfbal.
En wat moet je doen met golfballen; ook de hele grote?
Die moet je putten. Het liefst met een asshole-in-one.

zondag 24 januari 2021

Een driewieler





De spookverhalen horend over het verlengen van het rijbewijs na je vijfenzeventigste jaar, was ik er vroeg bij. Ik kon al na twee dagen naar een keuringsarts en was blij verrast dat ik drie dagen later al een Rijgeschiktheidsbesluit van het CBR kreeg. Helemaal verrast was ik door het nieuwe feit dat ik ook geschikt werd geacht voor het rijden op ‘bepaalde driewielers’.


Het is eigenllijk nog niet eens zo gek, want al vanaf mijn derde jaar was ik uiterst bekwaam in het rijden op zo’n ding en niet zelden namen aantrekkelijke dames plaats op de duo-seat.

Met die mooie herinnering in gedachte, kwam natuurlijk dolenthousiast het idee op om ‘op herhaling’ te gaan.


Ik ging op marktverkenning en een hele wereld ging voor mij open: revival of my fifties!

Ik zag zwaar gemotoriseerde driewielfietsen. Apart, maar niet hip genoeg. Datzelfde geldt voor de opgevoerde nepautootjes; die rode koekblikken die op het fietspas mogen rijden. Ik zie me al zitten.

Een een zware scooter op drie wielen is al een stapje vooruit. Ik werd enthousiast voor een tuktuk, maar die kan mijn gewicht niet dragen. Men probeerde mij zelfs een driewielcamper aan te smeren.

Ik begon warm te lopen voor een Messerschmidt met cockpit of een Reliant, waarvan mijn kinderen altijd riepen ‘één wiel tekort.!’.  Maar ook dat was het nog niet helemaal.


Even had ik het idee dat het CBR mij met een ‘fopspeen’ blij had gemaakt. Met al die trutvoertuigen kan je je toch niet vertonen als vlotte senior! 


Met vreugde kan ik jullie meedelen dat ik Inmiddels ik toch geslaagd: en  hoe! 



Leren pak gekocht met spikes en een adelaar op de rug; en bijbehorende laarzen. En een vervaarlijke soort legerhelm is de kroon op het werk. Ik ben namelijk gevallen voor een trike, een motormonster met twee zetels waarmee ik als een gek over de ‘Hellingbrug’ en door mijn woonplaats ga scheuren. Met gezelschap achterop en  blij en trots.! Met een brullende uitlaat.

Ik jaag jullie de doodschrik in je lijf.


Met dank aan en goedkeuring van het CBR.


Infantino was de naam

  Er komt een burger bij het loket ‘burgerzaken’ in zijn geboortestad Brig (Zwitserland). Het gelaat is grotendeels bedekt, maar de ambtenaa...