Hooooooo, hooooooo, hooooooo!

Ik had in mijn leven de ambitie om twee belangrijke functies in de maand december te mogen vervullen. De allerhoogste van de twee was ‘Sinterklaas’ en dat genoegen heb ik drie maal mogen smaken. Men heeft mij daarna nog vele malen gevraagd, maar het bekleden van het hoogste ambt in ons land moet je met enige bescheidenheid ook eens aan anderen overlaten. Daarbij hebben ook de opgelegde raciale overwegingen een rol gespeeld.

Blijft nu nog over de positie van Kerstman. Die heb ik nog niet bekleed, maar enige geestelijke voorbereiding heb ik al wel gedaan. Zo bezocht ik voor advies de echte Kerstman. Hij woont op de poolcirkel bij het Finse Rovaniemi, zit op een grote zetel en ontvangt zonder onderbreking kinderen (groot en klein) uit de hele wereld. Als je me niet gelooft, dan ga je er maar kijken. Die echte Kerstman stelde mijn assistentie op prijs en gaf mij wenken om de functie, namens hem, goed te vervullen.

Ik had het plan om al dit jaar in de Bijenkorf, gezeten op een prachtige troon, naar de kinderen te zwaaien en ze, net als de echte Kerstman, ‘hoooo, hoooo, hoooo’ toe te roepen. Al weken sta ik voor de spiegel te oefenen om het ‘hoooo, hoooo, hoooo’ op de meest overtuigende wijze ten gehore te brengen. ‘Hoooo, hoooo, hooo!’

Inmiddels ben ik een illusie armer. Het begon in Australië, maar inmiddels is ook hier duidelijk dat het ‘hooo, hooo hooo’, niet langer zal worden getolereerd. Iemand heeft namelijk bedacht dat de kreet met enige stemverbuiging kan worden begrepen als een plat Engels woord voor ‘hoer’. Wat een verdorven geest! Zeg eens eerlijk: zou jij, als ik daar in de Bijenkorf op het Damrak in Amsterdam op een stoel zit en luid ‘hooooo, hoooo, hoooo’ roep, denken dat ik om een hoer verlegen zit?? Zou jij jouw kinderen direct wegtrekken bij die oude viespeuk? 

‘Ha, ha, ha’ moet ik nu zeggen. Echt, ik ben niet van plan iedereen om iedereen te gaan uitlachen omdat ze anders denken dat ik een hoerenloper ben! Ik heb mijn sollicitatie ingetrokken. Als Sint mag ik niet meer werken met mijn Zwarte Pieten en als Kerstman mag ik geen ‘hooo, hooo, hooo’ zeggen. Het is gedaan met onze tradities. Ik stop ermee.

Ha, ha , ha, wat een geouwe hooo, hooo hooo!

Hans Schoevers (flashbackpacker): Gunst

Hans Schoevers (flashbackpacker): Gunst: Over een baas die nooit vloekte

Gunst

Ik heb al vroeg geleerd dat ze wel degelijk bestaan: mensen die nooit vloeken. Er zijn mensen die wat dat betreft echte ‘absolutisten’ zijn en zelfs geen ‘gedver’ of ‘gadver’ (verbasteringen van godver) over de lippen kunnen krijgen. Kennelijk heeft er al in mijn prilste jeugd een vloekend persoon in mijn omgeving rondgelopen, want vanuit de hoge kinderstoel weerklonk tot grote ontsteltenis van mijn ouders ‘godverdomme’.

De Libelle bood in die dagen uitkomst met een tip: een aantal gewone woorden als krachtterm te gebruiken. Dit geschiedde. Zo riep pa bij grote woede ‘o tafelpoot’ of ‘chiliwoshikoem’. Ik volgde dat aandachtig, maar corrigeerde direct: ‘Niet chiliwoshikoem; GODVERDOMME!’. Het schokeffect was groot, maar er was toch ook nog wel een gevoel voor humor bij die situatie. Een échte vloeker ben ik nooit geworden. Een vergissing, zo af en toe, zij mij echter vergeven.

Mijn eerste baas in de gezondheidszorg heette Chris van der Vat en hem komt de eer toe de eerste man in mijn omgeving te zijn die nooit vloekte. Ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken. Als Chris een situatie tegenkwam waarin 75% van onze bevolking een vloek zou laten rollen, liet hij een diepe zucht en sprak beschaafd: ’GUNST!’

Ik heb lang met Chris samengewerkt en daar kijk ik met veel plezier op terug. Hij was een prima baas. Alle vormen van keurig samenleven werden gehandhaafd. Tutoyeren was ‘not done’in die tijd. Chris was econoom en verantwoordelijk voor de interne controle en functiescheiding. Hij regelde de gang van zaken en de administratie zó dat niemand, maar dan ook niemand, de boel kon belazeren.

Henk Teegel, belast met procedurele- en automatiseringszaken, kreeg daar een sik van. Hij zei ooit: ‘Als die man met zijn vrouw naar bed gaat, dan slikt zij de pil, hij laat haar een pessarium gebruiken, zij heeft een spiraaltje, hij doet een condoom om, hij gebruikt zaaddodende pasta, hij laat haar de morning-after tablet slikken en nog is hij bang dat ze zwanger wordt. En hij is nog gesteriliseerd ook. Later vertelde hij: ‘Hij heeft een boot, daar vaart hij mee in Friesland, die heet de Chriskras en die heeft zoveel fenders (stootkussens) dat je de zijkant niet eens meer kan zien.’

Henk Teegel was bepaald geen vloeker, integendeel, maar van overdreven interne controle en van écht vieze verhalen ging Henk door het lint; en dan ook hélemaal. Tegen de directeur van de Provinciale Accountantsdienst, een heel hoge ome, riep hij ooit ‘Man, wat lul jij uit je nek!’. Chris van der Vat zei ‘gunst’ en even stond Henks baan ter discussie.

Tijdens één van de oersaaie werkbesprekingen schoot Chris van der Vat éénmalig en tot ongeloof van iedere aanwezige, ongenadig uit zijn slof.

‘Ik heb een mop:

Twee clochards zitten onder een brug over de Seine in Parijs. Ze hebben honger. Ineens drijft er een dode hond voorbij. Eén van de twee vist de hond uit het water.’

De ogen van Henk Teegel werden groot van ontzetting en afschuw.

‘Met een mes snijdt hij een stuk vlees uit de dode hond en begint dit smakelijk op te eten. “Jij ook een stuk?”vraagt hij aan zijn maat. Die bedankte ervoor.’

Teegel werd witter en witter.

‘Na een half uur werd de eerste clochard ziek en moest uiteindelijk overgeven. Met grote brokken kwam het hondenvlees er uit. De tweede clochard pakte een groot brok op en stak dit met een hemels gezicht in zijn mond. Verbaasd keek zijn zieke maat hem aan. “En net wilde je niets!?” riep hij verbaasd. “Toen was het vlees nog koud!”, sprak de eter.’

Twee seconden was het helemaal stil in de vergaderkamer. Henk Teegel stond op, leunde op tafel, riep ‘GODVERDOMME’ en verdween door de toegangsdeur.

Het enige dat wij daarna nog hoorden was: ‘GUNST!!!’

Hans Schoevers (flashbackpacker): Lachgas

Hans Schoevers (flashbackpacker): Lachgas: Als kind van een jaar of vijf werd ik bij het Diaconessenziekenhuis in Hilversum afgegeven om mijn amandelen te laten knippen. Die...

Lachgas

Als kind van een jaar of vijf werd ik bij het Diaconessenziekenhuis in Hilversum afgegeven om mijn amandelen te laten knippen. Die terminologie doet denken aan het fatsoeneren van een tuinhaag en in mijn beleving van toen, was dat iets dergelijks. Ik weet nog precies wat er gebeurde. 

Ik werd huilend meegesleurd naar een donkere kamer, waar een vent in een witte jas met een spiegel op zijn kop klaar stond voor mijn snoeibeurt. Ik was kennelijk te klein voor de behandelstoel en werd op de schoot gezet van een ‘oude heks met een kapje op’. Die moest mij stevig vasthouden als ik wakker zou worden. Het werd allemaal gezegd waar ik bij was. Ik kreeg een stuk gummi op de mond en kreeg slaap. De witte jas vroeg mij ‘slaap je al? en ik schudde wanhopig mijn hoofd. Paniek maakte zich van mij meester. ‘Houd hem goed vast zuster’. Uiteindelijk zal ik wel in slaap zijn gevallen. Ik werd wakker met hevige pijn in de strot. ‘De heks zei ‘hallo Hans, zie wel, het viel mee’. Het was mijn kennismaking met lachgas en ik zag er de humor niet van in.

In de krant las ik vandaag een artikel over het gebruik van het door mij verfoeide gas als partydrug. Het moet toch niet gekker worden. Vroeger kon je nog op eigen kracht lachen en van een goed feest genieten, nu eet je een pilletje of je laat je bedwelmen door lachgas. Als ‘oude knakker’ kan ik dat niet begrijpen. Wat een geestelijke armoede! Blokker en Bol.com kunnen de met lachgas gevulde slagroomspuitpatronen niet aanslepen. Het lachgas wordt naar een kinderballon overgeheveld en van daaruit ingeademd. ‘Een ballonnetje nemen’ heet dat. Als je van een feest wilt genieten, dan neem je minstens vijf ballonnetjes.

Ik lees over de gewenste effecten: je high voelen, opgewekt en vrolijk worden, je warm voelen, dingen zien die er niet zijn en lacherig worden. Na een festiviteit worden talloze lachtorpedo’s opgeveegd.

Maar wat men ook zegt, er zijn wel degelijk grote risico’s, zoals hersenschade door te weinig zuurstof, neurologische stoornissen, verstoorde aanmaak van zaadcellen en erger. Als ik dit allemaal zo lees, dan lach ik mij liever gewoon dood. Nederland let op uw zaad! De belangrijkste vraag is: ‘Hoe komen we van deze nieuwe rage af?’

Ik weet het: ‘In alle gevallen amandelen knippen’.

De echte Sinterklaas komt niet meer

Vorig jaar, exact op zijn verjaardag, had ik op een rustig moment een kort gesprekje met Sinterklaas. Ik vroeg hem hoe hij het toch klaarspeelde om elk jaar weer just-in-time miljoenen pakjes voor de juiste personen op de juiste plaats af te leveren.

De Sint keek mij glimlachend aan. Hij kent mijn belangstelling voor, en kennis van, goederenlogistiek. ‘Kom het maar eens bekijken’ luidde de uitnodiging.

Ik was het alweer vergeten toen in september een aangetekende brief werd bezorgd met een vliegticket en een voucher voor autohuur in Madrid. Ik was verbouwereerd, dacht aan een grap, maar het was menens. Met enige moeite maakte ik de agenda vrij en met een gevoel van opwinding stapte ik in het vliegtuig naar de Spaanse hoofdstad. De auto stond klaar en ik reed naar het opgegeven adres in de prachtige omgeving van Madrid.

Even dacht ik aan een misverstand. Ik stond voor het hek van een groot terrein waarop een schitterend paleis, dat werd omringd door reusachtige bedrijfshallen. Net voordat ik de auto wilde keren, viel mijn oog op een bescheiden toegangsbord met de tekst ‘Nikolaas logistic center’.

Naar lucht happend, werd ik begeleid naar het paleis om plaats te nemen aan en lange tafel in een grote zaal. ‘Nico komt zo’.

Een statige heer op leeftijd, in een gedistingeerd grijs gestreept pak, gedeeltelijk door witte baard bedekt, riep joviaal ‘Hoi Hans’ en plofte naast mij in een stoel.

Het zou mij snel duidelijk worden: hier zat de bezitter en leider van het grootste modernste logistiek centrum van Europa.

‘Sinterklaas ik herkende u niet in deze outfit’.

Sint bulderde van het lachen. ‘Zeg maar Nico. We hebben hier een informele bedrijfscultuur. Wat dacht je, Hans Schoevers, dat een man op leeftijd, zonder met de tijd mee te gaan, een logistieke prestatie van dit formaat kan leveren? Met een schimmel en een paar zwarte Pieten?’

Sint leidde mij rond, doorlopend ‘whatsappend’ op een Iphone. Eerst door de enorme fabriekshallen, de binnenkomst van goederen, de opslag en het orderpicken en maken van pakjes. Alles was volledig gerobotiseerd; ieder cadeau voor iedere Nederlander. Nico glimlachte doorlopend en genoot van mijn stomme verbazing. Het paleis was onderkomen voor de maximaal gecomputeriseerde ondersteunende diensten, zoals inkoop, boekhouding, geheime dienst met hackers voor alle Nederlandse computers en de afdeling Human Resource.

Doodmoe van alle indrukken, gebruikte ik het avondeten aan tafel met Nico. ‘Wat heeft, naast de fysieke uitvoering van mijn werk, nog indruk op je gemaakt?’ Op die vraag had ik direct het antwoord klaar: ‘Kundig en keurig personeel, gemotiveerd, allemaal een gelukkige uitstraling en……mensen uit alle windstreken van de wereld; donker, blank, getint, geel, rood, perfect en in vrede samenwerkend.'

Nico verzuchtte: Ik ben geen racist, ik heb geen slaven en ik beloon ze als waren het mijn kinderen.

Ik kreeg een brandende vraag:’Sint waarom komt u niet gewoon naar voren als de moderne Heiligman, die ik hier voor mij zie.

‘Jongen, het Sinterklaasfeest in Nederland is gebaseerd op tradities; honderden jaren oud. Dit bedrijf is erop gericht al die mooie tradities in ere te houden. Die tradities, daar moet je van afblijven.  

Er verschenen tranen in de ogen van de Sint. Kort daarna vinnig: ‘Zijn ze in Nederland helemaal besodemieterd. Mij als slavenbaas afschilderen! Van mij verlangen dat ik mijn zwarte medewerkers in het vervolg wit, rood, groen en poepkleur verf. Protesteren en vechten, terwijl ik traditioneel langs rijd voor het plezier van heel Nederland. Het heeft mij emotioneel gebroken.'

Ik antwoordde geschrokken:‘Nico, ik begrijp je. Het is maar is maar een minderheid in ons land’.

‘Hans, ik heb je hier uitgenodigd om je te vragen in een blog het Nederlandse volk te informeren dat ik, als moderne Sinterklaas, er mee stop. Ik zorg er in het vervolg alleen nog voor om de pakjes, just-in-time te leveren op de juiste plaats: bij nep-Sinterklazen.

Laat al die kleding hurende nep-Sinterklazen met hun nep-Pieten in kleuren van de regenboog, de pakjes vanaf nu maar verdelen. Doe ze de groeten en zeg maar dat ik weer kom als de tradities weer in ere zijn hersteld en mijn donkere medewerkers weer zijn zoals ik ze introduceer: vrolijke donkere mensen, vriendjes van alle soorten en kleuren kinderen, te benijden om hun rol  en nog populairder dan Sint. Ik houd van ze. Ik ken geen racisme.

Ik vloog terug naar Nederland, geïmponeerd door wat ik gezien heb, maar met een vervelende boodschap.

De echte Sinterklaas komt niet meer.

Het enige dat dit kan voorkomen, is: Al de mooie tradities in ere houden'. Met respect voor elkaar en vooral blijven geloven in de echte Sinterklaas; die goede heer.